............................................................ Διαδικτυακή Εφημερίδα με καθημερινή ενημέρωση για τον πολίτη
__________________________________________________________________________________________________________________
... * Εβδομαδιαία ειδησεογραφική, Eφημερίδα από το 1993 * Σύμβουλος Έκδοσης: Πάνος Σ. Αϊβαλής, - email: athenspress1@gmail.com
__________________________________________________________________________________________________________________

*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη................................................................ Νίκος Μπελογιάννης [1915-1952]
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

«Ζούμε σε στέγαστρα, όχι σε πραγματικές κατοικίες»


Ο Δ. ΦΑΤΟΥΡΟΣ ΨΕΓΕΙ ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΤΗΣ ΚΤΙΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΗΣ


«Τo κράτος θυσιάζει το περιβάλλον για το εμπόριο», λέει μέσα από τα γραπτά του ο Δημήτρης Φατούρος, που επισημαίνει πόσα λείπουν αρχιτεκτονικά από τις πόλεις Όλα αρχίζουν από ένα όραμα. Για μία πόλη με πράσινο, δημόσιους χώρους, δίκτυο πεζοδρόμων, με διάρθρωση του ιστορικού κέντρου και ανάδειξη νέων σημείων του. Μία πόλη όπως η Αθήνα χρειάζεται να αναθερμάνει τη σχέση της με το νερό και να ανοιχτεί προς τη θάλασσα. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, λέει ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Φατούρος, η πόλη δεν θα χάσει την ιστορική της μνήμη, συνεχίζοντας τον ρυθμό της στο παρόν. «Δεν συζητώ την οργανωμένη φύση, το πάρκο και τις οργανωμένες ζώνες πράσινου.

Συζητώ την ιστορική φύση. Μπορεί να είναι η θάλασσα, μία παραλία, ένα ποτάμι, βράχοι, ρεματιές. Για παράδειγμα, ένα δώρο στην πόλη είναι η ρεματιά στο Χαλάνδρι, ή το θαλάσσιο μέτωπο προς το Φάληρο. Τέτοια στοιχεία της φύσης τα έχουμε ανάγκη στην καθημερινή ζωή, καθώς διακόπτουν την ομοιομορφία του τεχνητού περιβάλλοντος. Και διηγούνται την ιστορία της άλλης κατάστασης προτού κυριαρχήσει το τεχνητό περιβάλλον των μεγάλων οικιστικών συγκεντρώσεων». Αλλά γιατί να έχει σημασία ένα καθαρό, αδιαμόρφωτο περιβάλλον μέσα σε μία μεγαλούπολη;

Γιατί ο αρχιτέκτονας αναφέρει ότι ο Ιλισός από του Φιξ μέχρι τους Στύλους του Ολυμπίου Διός είναι ένα μεγάλο κανάλι νερού που αναμορφώνει την ποιότητα της περιοχής; Πώς τα κτίρια θα επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους για να ακούσουν τις ανάγκες τους; Ο αρχιτέκτονας που για πολλές δεκαετίες πρόσφερε την εμπειρία του στα κοινά και ως δάσκαλος, αλλά και ως δημόσιος λειτουργός, δεν θα κρύψει τα λόγια του. Στο βιβλίο του «Ίχνος Χρόνου» δείχνει προς τη μεριά του κρατικού μηχανισμού που υποστηρίζει τη λογική των εργολάβων, της κτηματομεσιτείας και της εμπορικής εκμετάλλευσης του χώρου. «Το κράτος ανέχεται την υποβάθμιση του περιβάλλοντος για εμπορευματική ιδιωτική δραστηριότητα. Και αναθέτει στο κάθε άτομο ή τη μικρή κοινωνική ομάδα να αντιμετωπίσει μόνη της τα προβλήματά της.

Η πολιτική εξουσία αφαιρεί από τον εαυτό της την κοινωνική της ευθύνη, δηλαδή τον ρόλο της». Το μάτι του αρχιτέκτονα πέφτει πάνω στους δυσλειτουργικούς χώρους της γειτονιάς από όπου απουσιάζουν παιδότοποι ή είναι βρώμικοι και εγκαταλειμμένοι, στα κατειλημμένα από σταθμευμένα αυτοκίνητα ή τα εμπορεύματα μικρών ή μεγαλύτερων επιχειρήσεων πεζοδρόμια. Το βλέμμα του ανεβαίνει ψηλά προς τις πολυώροφες πολυκατοικίες των περιοχών μικρομεσαίου οικοδομήματος που γεμίζουν τον ιστό της πόλης με «στέγαστρα και όχι με πραγματικές κατοικίες».

Ο Δημήτρης Φατούρος αναφέρεται σε κατασκευές χωρίς μελέτη, στα υλικά τους και στο κόστος συντήρησής τους, σε δωμάτια με ένα παράθυρο και κακό προσανατολισμό, χωρίς κατάλληλο φυσικό αερισμό. Μπαίνει μέσα σε στενές κουζίνες χωρίς λειτουργικό σχεδιασμό, με ελάχιστο φως και αερισμό. Και αναρωτιέται γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται. Από πού να σχηματίσει ο κάτοικος κριτήρια και άποψη για τη σημασία του τοπίου και του κτιρίου στην ίδια του τη ζωή όταν λείπει η πληροφόρηση για τον ρόλο που έχει ένα κομμάτι γης με πράσινο, το πλάτος του δρόμου, το ύψος του σπιτιού, οι φωταγωγοί, ο ήλιος, ο αερισμός; Η λύση του Δημήτρη Φατούρου είναι η αρχιτεκτονική.

Κι επισημαίνει τους σύγχρονους Έλληνες αρχιτέκτονες που εκπαιδεύουν τους κατοίκους με τα έργα τους δημόσια και ιδιωτικά για τη λειτουργία της πόλης (βλ. γράφημα). «Οι δύο κατευθύνσεις της νέας πραγματικότητας, τα άυλα μέσα και η νέα τεχνολογική δύναμη των κατασκευών και των υλικών ανοίγουν δυνατότητες για την αρχιτεκτονική. Ο αρχιτέκτονας πρέπει να τις αξιολογήσει για να στηρίξει το έργο του στα σύνθετα κριτήρια της ποιότητας της καθημερινής ζωής», επισημαίνει ο Δημήτρης Φατούρος.

ΙΝFΟ
Το «Ίχνος Χρόνου. Αφηγήσεις για τη νεώτερη ελληνική αρχιτεκτονική», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Με μια ματιά

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 Καθηγητής και πρύτανης στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Έχει μελετήσει πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια όπως το Κλειστό Κολυμβητήριο Πειραιά, τα μουσεία Καβάλας και Φιλίππων, την Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας Στα κείμενά του αναφέρεται στην τέχνη, την αισθητική και τον πολιτισμό Η μεταφορά της Σχολής Καλών Τεχνών στην Πειραιώς ήταν η ιδέα του για να αποκτήσει πολιτιστικό χαρακτήρα η πρώην βιομηχανική ζώνη του κέντρου.


* Της Έφης Φαλίδα - ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στην εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ" Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Αθήνα, ένα χωριό που έγινε πρωτεύουσα...


Η μεταμόρφωση της πόλης από το 1855 ως το 1955
μέσα από φωτογραφίες της Συλλογής Τρίπου που εκτίθενται στο Μουσείο Μπενάκη


Ηταν μικρή, σχεδόν στο μέγεθος ενός χωριού. Οι δρόμοι της ήταν χωμάτινοι, οι υποδομές κοινής ωφελείας άγνωστες και το μόνο που σηματοδοτούσε τη διαφορετικότητά της ήταν οι αρχαιότητες, σκορπισμένες κυριολεκτικά σε κάθε σημείο της. Η Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα, έχοντας βγει από σκλαβιά αιώνων και από έναν ισοπεδωτικό πόλεμο, μόλις άρχιζε να δημιουργεί την αστική της ταυτότητα.

Στην έκθεση φωτογραφιών που προέρχονται από τη Συλλογή Κωνσταντίνου Τρίπου και παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη η καταγραφή των αλλαγών στο αστικό τοπίο της Αθήνας αρχίζει από εκείνη την εποχή για να συνεχιστεί ως τα μέσα του 20ού αιώνα.

Πρόκειται για ένα φωτογραφικό ταξίδι, μέσα από σπάνιο υλικό, στις «Μεταμορφώσεις του αστικού τοπίου της Αθήνας», όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης, που ξεκινά το 1855 και φθάνει ως το 1955. Μια περιήγηση που ξαφνιάζει, αν και όχι πάντα ευχάριστα. Γιατί οι αλλαγές κάποτε έγιναν με κόστος...

«Οι παλαιές φωτογραφίες πάντα μας εκπλήσσουν εξαιτίας των ραγδαίων αλλαγών που υφίσταται το αστικό τοπίο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Αθήνα, που μέσα σε λίγα χρόνια από κωμόπολη πήρε τον τίτλο της πρωτεύουσας του νεοελληνικού κράτους και στη συνέχεια μετατράπηκε σε μεγαλούπολη» σημειώνει η καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής στο ΕΜΠ και υπεύθυνη των Αρχείων Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη κυρία Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη στον πρόλογο της έκδοσης που συνοδεύει την έκθεση.




Η οδός Αιόλου (περ. 1900).


«Η πρώτη εξ αριστερών οικία είναι η αγορασθείσα υπό της Εθνικής Τραπέζης εις την οδόν Αιόλου τοιαύτη, ήτις μεταξύ του 1850 και 1865 ήτο το Ξενοδοχείο της Αγγλίας του Φρ. Φεράλδη και κατόπιν το “Εμπορικόν Λύκειον του Π. Αντωνιάδη” και κατεδαφίσθη τω 1900»


Στις φωτογραφίες που άρχισε να συλλέγει από το 1920 και επί μισό αιώνα ο Κωνσταντίνος Τρίπος (1880-1977), διαβλέποντας έγκαιρα την τεκμηριωτική σημασία τους, καταγράφονται όλα τα στάδια των «μεταμορφώσεων». Τα αρχαία μνημεία μονοπωλούν κατ΄ αρχάς το ενδιαφέρον των φωτογράφων, η Αθήνα περιορίζεται γύρω από την Ακρόπολη και τα πρώτα νεοκλασικά προβάλλουν ολοκαίνουργια. Στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη ορίζεται γύρω από την Ομόνοια, υπάρχουν εμπορικοί πάροδοι- οι διαμορφωμένες πλέον λεωφόροι Σταδίου και Πανεπιστημίου-, το Στάδιο, ενώ καταγράφονται και οι παρυφές της (Σχολή Ευελπίδων, Αμπελόκηποι, Παγκράτι)





Η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας (περ. 1925)



με την οικία Ράλλη-Σκαραμαγκά (πιθανόν έργο του Αριστοτέλη Ζάχου), που κατεδαφίστηκε το 1955 και στη θέση του κτίστηκε πολυώροφο κτίριο το οποίο στεγάζει το υπουργείο Εσωτερικών. Δεξιά της, η οικία Χαροκόπου-Εμμανουήλ Μπενάκη (σήμερα Μουσείο Μπενάκη), έργο του Αναστάση Μεταξά αλλά και τα προάστια (Κηφισιά, Νέο Φάληρο, Τατόι).


Οι σαρωτικές αλλαγές που έρχονται στα μεταπολεμικά κυρίως χρόνια (διάνοιξη λεωφόρων, κατεδάφιση νεοκλασικών οικιών, ανοικοδόμηση πολυώροφων κτιρίων) απαθανατίζονται από φωτορεπόρτερ σύγχρονους του συλλέκτη. Και αυτός παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, συχνά με ανησυχία.

Ο Κωνσταντίνος Τρίπος, πέραν της συλλογής υλικού (φωτογραφίες, λευκώματα, επιστολικά δελτάρια), δεν παρέλειψε ποτέ την ταξινόμησή του, τον σχολιασμό και τον εμπλουτισμό του με πληροφορίες. Ας σημειωθεί ότι το 2005 η κόρη του κυρία Κλειώ Τρίπου-Μποσταντζόγλου εμπιστεύθηκε αυτή τη συλλογή στο Μουσείο Μπενάκη. «Συλλογή που δημιουργήθηκε με εκπληκτική γνώση, μοναδική συναίσθηση ευθύνης και συστηματική αναζήτηση» όπως σημειώνει ο διευθυντής του μουσείου κ. Αγγελος Δεληβορριάς . Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 14 Ιουνίου.

* ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ Τετάρτη 13 Μαΐου 2009 από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Μαριναλέδα στην Ανδαλουσία, μία αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα 2.700 ανθρώπων περικυκλωμένη από ελαιώνες...




Η κοινότητα Μαριναλέδα (Marinaleda), το μικρό "γαλατικό χωριό" που αντιστάθηκε στην επέλαση του καπιταλισμού αποδεικνύει ότι η παέγια μπορεί να τρώγεται πάντα ζεστή αλλά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο…
Εν μέσω κρίσης ο γραφικός "κομμουνιστικός παράδεισος" της Ανδαλουσίας που εδώ και δεκαετίες χλευάζει τις αξίες της ελεύθερης αγοράς γίνεται σήμερα νούμερο ένα προορισμόςγια τους άνεργους και άστεγους Ισπανούς Πόλος έλξης Μία αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα 2.700 ανθρώπων περικυκλωμένη από ελαιώνες η Μαριναλέδα υπερηφανεύεται ότι ≪έχει εμβολιαστεί απέναντι στην ύφεση που πλήττει τη χώρα της Ιβηρικής. Την ώρα που η ανεργία στην Ισπανία άγγιξε πρόσφατα το ποσοστό ρεκόρ του 17,4% και η ≪φούσκα≫ του κτηματομεσιτικού κλάδου έσκασε με θόρυβο, το γραφικό χωριουδάκι γίνεται πόλος έλξης.
Η Βανέσα Ρομέρο είναι μία απότους δεκάδες Ισπανούς που τους τελευταίους μήνες ≪τα μάζεψαν≫ και εγκατέλειψαν τη Βαρκελόνη και άλλες μεγάλες ισπανικές πόλεις για να εγκατασταθούν εκεί. Το Νοέμβριο απολύθηκε από το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν και ο σύζυγός της ήταν ένα απότα χιλιάδες θύματα της κρίσης στον κατασκευαστικό κλάδο. Σήμερα και οι δύο εργάζονται για την "κοινότητα" και κερδίζουν περί τα 1.100 ευρώ έκαστος.



Juán Manuel Sánchez Gordillo,
Alcalde de Marinaleda.....


Ποιο είναι, λοιπόν, το μυστικό της Μαριναλέδα;
Η συνταγή είναι απλή απαντάει ο εγκέφαλος του εγχειρήματος ο δήμαρχος της πόλης Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γορδίγιο, ως άλλος… Φιντέλ Κάστρο.Την ώρα που η υπόλοιπη Ισπανία έπαιρνε χαμηλότοκα δάνεια για να αγοράσει υπερτιμημένα σπίτια, οι κάτοικοι της Μαριναλέδα έχτιζαν μόνοι τους σπίτια με φθηνάυλικάτηςκοινότηταςκαι με βοήθεια από τους συμπατριώτες τους Οταν, μάλιστα, κάποιος έχανε τη δουλειάτου, τον προσλάμβανε αμέσως ο "συνεταιρισμός".
Οι άνθρωποι εκεί χτίζουν μόνοι τους εργατικές κατοικίες καλλιεργούν λαχανικά και απολαμβάνουν τα οφέλη μιας ήρεμης και ασφαλούς ζωής σε μια πόλη χωρίς Αστυνομία.
Η ≪κομμουνιστική επανάσταση≫ ξεκίνησε το 1991, όταν η τοπική κυβέρνηση με τη βοήθεια των κατοίκων απαλλοτρίωσε την περιουσία ενός αριστοκράτη τηςπεριοχής και την παραχώρησε στην κοινότητα. Εκτοτε μετατράπηκε σε σύμβολο της επανάστασης…
Πρωτεργάτης της ο επί τρεις δεκαετίες δήμαρχος της Μαριναλέδα, μια αγαπητή όσο και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. "Ολοι πίστευαν ότι η αγορά είναι ο Θεός που κάνει τα πάντα να δουλεύουν στην εντέλεια. Το να μιλάει κανείς για παρέμβαση του κράτους στην οικονομία ισοδυναμούσε κάποτε με θανάσιμο αμάρτημα.
Τώρα διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να βάλει χέρι στην οικονομία",
λέει ο 53χρονος κ. Γορδίγιο, ένας εκκεντρικός λαϊκιστής ηγέτης με δικό του εβδομαδιαίο σόου στο τοπικό κανάλι. Εχει φυλακιστεί επτά φορές έχει επιζήσει από δύο απόπειρες δολοφονίας και στηρίζει τον αγώνα αυτοδιάθεσης των Σαχραουί στη Δυτική Σαχάρα!

*της Νατάσας Παυλοπούλου από την εφημ. "Ελεύθερος Τύπος" Σάββατο 9.5.09




Marinaleda, Ισπανία
Mayor - Δήμαρχος
Juan Manuel Sánchez Gordillo (IU)

Marinaleda είναι μια πόλη και municipio της επαρχίας της Σεβίλλης, στην Ανδαλουσία, Ισπανία.
Το 2005 ο πληθυσμός της ήταν 2.655 κατοίκους (1.345 άνδρες, 1.310 γυναίκες).
Η δημοτική έκταση 25 τ.χ. και την πυκνότητα του πληθυσμού είναι 106,2.

Seville
Marinaleda ανήκει στην Comarca της Estepa και βρίσκεται μεταξύ της πόλης και αυτό το τελευταίο Écija, στο ανατολικό τμήμα της επαρχίας της Σεβίλλης, στη λεκάνη του ποταμού Genil.
Τοπική αυτοδιοίκηση
Marinaleda έχει μακρά παράδοση του κοινωνικοπολιτικού αγώνα από τις γεωργικές εργατών, η οποία έχει επηρεάσει αποφασιστικά την επίτευξη των διαφορετικών πολιτικών και κοινωνικών προκαταβολές.
(Συλλογική για την ενότητα των εργαζομένων - Ανδαλουσίας Αριστερό Μπλοκ), από το 1979 μέχρι το 1986, όταν εντάχθηκε ΤΕΜΑΧΙΣΜΕΝΩΝ Ενωτικής Αριστεράς που έχει έκτοτε το κυβερνών κόμμα (, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης των IU της Τοπικής υποκατάστημα είναι βασικά μέλη των CUT-ΒΑΙ).

Σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου
Juan Manuel Sánchez Gordillo (Δήμαρχος)
Rafaela Vázquez Jiménez
Rafaela Jiménez Vázquez
Antonio Sánchez Hinojosa
Antonio Sánchez Hinojosa
Juanita Sánchez Aires Juanita Sánchez Aires

* Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια



BIENVENIDOS A LA PAGINA OFICIAL DE MARINALEDA, AQUI ENCONTRARAS TODA LA INFORMACION DE LA COMARCA, DIAGRAMADA EN DIFERENTES SECCIONES UBICADAS EN EL MARGEN IZQUIERDO (DATOS GENERALES, LAS LUCHAS, POLITICA, DEMOCRACIA SOCIAL, FIESTAS E UTOPIA), COMO VERAN CADA VEZ QUE SELECCIONAMOS UNA SECCION DE LAS RECIEN NOMBRADAS SE EXPANDEN HACIA ABAJO LAS SUBSECCIONES PARA UNA MEJOR NAVEGACION. TAMBIEN HAY UNA SECCION DE ACONTECIMIENTOS SEMANALES, DONDE AHI SE IRAN VOLCANDO LAS INFORMACIONES MAS ACTUALIZADAS QUE SUCEDAN EN NUESTRA COMARCA.
http://www.marinaleda.com/

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Εφυγε από τη ζωή ο Ευγένιος Σπαθάρης η ψυχή του αγαπημένου μας Καραγκιόζη...


"Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή το βράδυ του Σαββάτου ο άνθρωπος που μας έμαθε να αγαπήσουμε την φιγούρα του Καραγκιόζη, ο Ευγένιος Σπαθάρης.
Ο καραγκιοζοπαίκτης νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο ΚΑΤ, μετά από μία μοιραία πτώση κατά τη διάρκεια εκδήλωσης.

Η κηδεία του Ευγένιου Σπαθάρη θα πραγματοποιηθεί με δαπάνη του Υπουργείου Πολιτισμού.


Το Σάββατο 9 Μαϊου 2009 κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"
το πρώτο από τα τέσσερα βιβλία για τον Ευγένιο Σπαθάρη μια καλή δουλειά που δυστυχώς δεν χάρηκε ο μεγάλος καραγκιοζοπαίκτης Ευγένιος αυτή την μέρα διάλεξε να φύγει στους ουρανούς... καλό σου ταξίδι ήρωα των παιδικών μας αναμνήσεων...








Ποιος ήταν ο Ευγένιος Σπαθάρης


Ο Ευγένιος Σπαθάρης γιός του Σωτήρη -από τους παλαιούς μεγάλους καραγκιοζοπαίκτες και γενικότερα του θεάτρου Σκιών- γεννήθηκε στην Κηφισιά τον Ιανουάριο του 1924.
Μετά τις σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου, ήταν ο πατέρας του. Ξεκίνησε την πορεία του δίνοντας ο ίδιος παραστάσεις αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε Πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α. Από τότε έχει δώσει πληθώρα παραστάσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών.
Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη , και με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο "Ελληνικό Χορόδραμα", στο Θέατρο Χατζώκου, (Θεσσαλονίκη), στο Θέτρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις "Το ταξίδι", "Το καταραμένο φίδι", "Ο δικτάτωρας", "Ο Αλέκος με τα κυδώνια" κ.α. Κυκλοφόρησε περίπου 15 έργα σε δίσκους και το 1980 άρχιζε να παίζει στη τηλεόραση.
Ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ ενώ έχει κάνει περιοδείες σε πολλές χώρες. Αλλά και ως ζωγράφος έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα, Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη.

Τιμήθηκε με το Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.ά. Τέλος το 2007 τιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για την μεγάλη του προσφορά στο καλλιτεχνικό αυτό είδος για το οποίο του αναγνωρίστηκε ο τίτλος του μεγάλου δασκάλου.
Το 1991 ιδρύθηκε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου, το οποίο λειτουργεί συστηματικά από το 1996, με στόχο την προβολή του θεάτρου σκιών και του καραγκιόζη.


ΜΙΑ ΚΑΝΤΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Dionisis Vitsos ΑΘΗΝΑ               ΜΙΑ ΚΑΝΤΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ         «Ο Μπαϊρακτάρης, εξαπέλυσε αποσπάσμα...