Μίκης Θεοδωράκης «...Εδώ παρόλο που ήμουν πάντα με φρουρά και έβγαινα μαζί της πάντα έξω, όλοι μου μιλάγανε, μου έλεγαν καλημέρα σας, γεία σου Μίκη. Πολλές φορές τους πιάνανε, τους ανακρίνανε, γιατί είχαν εντολή να μη με χαιρετάνε. Λοιπόν αυτό ήταν το ένα. Αυτό μας έδωσε πολύ θάρρος γιατι καταλαβαίνετε εγώ με τα γυναικόπαιδα σε ένα σπίτι εδώ πάνω στα 1200 μέτρα φοβόμουνα. Αλλά έβλεπα ότι ο κόσμος με έβλεπε με συμπάθεια. Σιγα σιγα αυτό έγινε φιλία.
...Τα τραγούδια μου και τα μηνύματα έβγαιναν έξω γιατί υπήρχαν οι Ζατουνίτες. Δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς την συμπαράστασή και την βοηθειά τους.
...Τι έγινε κάποτε; Κάποιοι μαθητές, γιατί τα παιδιά πήγαιναν στο Γυμνάσιο στη Δημητσάνα, άκουσαν από κάποιο Δημητσανίτη, που στο σπίτι του ήταν το τηλέφωνο, να λέει ότι έδωσε εντολή η Τρίπολη στη Διοίκηση Δημητσάνας να πάνε αύριο να μου κάνουν έρευνα. Τα παιδιά από τότε παρακολουθούσαν το τηλέφωνο, ό,τι άκουγαν το έλεγαν στη Βάσω τη δασκάλα και αυτή στη Μαργαρίτα και έτσι κάπως είμασταν προφυλαγμένοι. Θέλω να πω ότι εσείς οι Ζατουνίτες δε θέλατε να φαίνεται ότι το χωριό σας ήταν τόπος εξορίας, δεν φταίτε εσείς...»
Μίκης Θεοδωράκης
Ζάτουνα, 19/12/1998
Από το προσωπικό ημερολόγιο του Μίκη: Φεβρουάριος 1969,εξορία στην Ζάτουνα Αρκαδίας।
Ζάτουνα, 19/12/1998
Από το προσωπικό ημερολόγιο του Μίκη: Φεβρουάριος 1969,εξορία στην Ζάτουνα Αρκαδίας।
δείτε περισσότερα στο: http://www.zatouna.gr/Theodorakis.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου